Öğretmenin Yaklaşımı

Öğretmenin Yaklaşımı

  Okul fobisi bazen aileyi ve öğretmeni oldukça uğraştırabilir. Çözüme ulaşmak için öncelikle bu ikilinin işbirliği ile mümkündür. Öğretmenlerin ve okul idarecilerinin okul korkusunun ne demek olduğunu ve nasıl çözülebileceğini bilmeleri gerekir. Maalesef bilgi eksikliği yüzünden bazı öğretmenler ve idareciler hatalı tutumlar sergilemekte ve sorunun çözümünü güçleştirmektedir.’’ 

Diğer çocuklar nasıl okulda kalabiliyorsa bu çocuk da kalsın’’ düşüncesiyle soruna yaklaşmak hatalı bir davranıştır. Öğretmen tepkileri ve davranışları ile tutarlı bir kişi olmalıdır. Çocukların başarısızlıklarını, sorunlu oldukları noktaları vurgulamak yerine, nedenler üzerinde durarak, araştırarak incelemeli, onları anlamaya çalışmalıdır. Öğretmen ile öğrenci arasındaki olumsuz ilişki, çocuğu okul konusunda güvensiz kılar. Okul korkusunda öğretmen, çocuğun kaygısının kaynağının okulla bağlantılı olmadığını anlamalı ve bu kaygının doğru ele alınması konusunda aile ile işbirliği yapabilmeli, tutumlarını çocuğun gereksinimleri doğrultusunda esnetebilmelidir. Çocuğu, okulda kalmasını kolaylaştırabilecek, kaygısını azaltacak etkinliklere yönlendirmelidir. Öğretmen çocuğun sınıf içinde mutlu olabilmesi ve sınıf ortamına katılımının sağlanması konusunda gerekli desteği göstermelidir. Öncelikle öğretmen, çocuğu rahatlattıktan sonra ona bazı görev ve sorumluluklar vererek çocuğum önemini ve işlevini vurgulamaktadır.

 Çocuğa sorumluluk vermek

  Çocuğa sorumluluk vermek, hem bireysel imajını güçlendirerek onun kendine olan güvenini arttıracak hem de arkadaşlarıyla iletişime geçmesine fırsat sağlayacaktır. Böylece çocuk, çarkın dişlisi olduğunu hissedebilir.

  Okul öncesi eğitimde öğretmen disiplinli ve otoriter değil, anne gibi şefkatli olmalıdır. Çocuğa erişmek isteyen bir öğretmen mutlaka şefkatli bir yaklaşım sergilemelidir, çocuğu içini tedirgin etmeden, içinin inşasına dokunmadan.

Çocuğa Saygı Göstermek Ve Oda Paylamışımı

ÇOCUĞA SAYGI GÖSTERMEK

  Bir gün sınıfta bir öğretmen öğrencilerine bir soru sorar.

"Büyüklerimizden yalnızca sevgi mi bekliyorsunuz?"  Büyük bir çoğunluk, bunun tek başına yeterli olamayacağını söyler.’’ Peki ne istiyorsunuz ek olarak?’’ diye sorar öğretmen. Hepsi sözleşmişçesine bir anda ‘’Saygı’’ diye cevap verirler.

  Sevgi çok güzel ve tadına doyulmaz, ancak bunun saygı ile de süslenmesi gerekiyor. Büyükler hep saygı, küçükler ise hep sevgi mi beklerler? Şüphesiz ki, iki grup da ikisini birden hak eder ve beklerler. Çünkü bizi biz yapın en onurlu beklentilerimizdir bunlar. Aynı zamanda, hak ettiğimiz en güzel şeylerdir de. İkisi de gereklidir. Hem de çok.

  "O benim çocuğumdur dilediğim gibi davranırım" anlayışı artık terk edilmelidir. Bunun da en gerçekçi adımı saygıdan geçer.

   Çocuğumuz, bizden dünyaya gelse de, bizim malımız değildir, Biz onların sahibi değiliz. Bir kere bunu iyice içimize sindirmek ve böyle davranmak durumundayız.

Oda Paylaşma

Her çocuğun kendisine ait bir odasının olması en idealidir. Tabi ki her ailenin yaşadığı ev, her çocuğa ayrı bir oda temin edemeyebilir, o zaman, "ranza" pratik ve heyecan verici olabilir.9-10 yaşlarına kadar ayrı cinsten çocukların aynı odada olmalarında bir sakınca yoktur. Yeni doğan çocuğun odası tabi ki annenin odasına yakın olmalıdır hatta bir süre için annenin odasını bile paylaşabilir.

 Çocuğun kendi odası olması demek çocuğun "bağımsızlığının" simgesidir. "Özgüvenini" kazanmasında çok büyük katkı sağlar. Kendi yatağında uyum alışkanlığı kazanmasında, oyunu bittikten sonra oyuncakları toplamasına fırsat bulur.

Kız Çocuğun Anne ile İlişkisi

Kız Çocuğu İle Anne Arasındaki İlişki Nasıl Olmalı ?

Kız çocuğun anne ile çatışması 3-6 yaş arasını kapsayan döneme dayanır. Kız çocuğun anneye olan bağlılık ve yakınlığı yerini babaya karşı yakınlaşmaya bırakır çünkü anne onun için artık rakiptir. Bu dönemde anneye karşı kırıcı davranışlar ortaya çıkabilir. Kız çocukların babaya düşkünlüğü herkes tarafından bilinir. Babaların sıklıkla anneye ayıracak zamanı yokken, kızları için akan sular durabilir!

Bu dönem çocuğun cinsel kimliğinin kazanması açısından çok önemlidir. Anne çocuğun davranışlarını kişiselleştirilemez ve rekabete katılmazsa kız çocuk ile iyi bir ilişki oluşur. Anneyi taklit ederek babaya yakınlaşmaya çalışır. Rol model annedir.

Kızınızla rekabet tuzağına düşmeden, onunla arkadaş olmaya çalışın. Ancak arkadaş olacağım diye, anne olduğunuzu unutup ergen havalarına bürünmeniz de gerekmez. Anne-kız arasında nesil farkı vardır ve size iyi bir çözüm gibi görünen seçenekler ona saçma ya da işe yaramaz görünebilir. Dolayısıyla akıl vermek yerine, iyi bir dinleyici olun. Pek çok kere iyi bir dinleyiciye sıkıntısını anlatmak, çocuğun kendi çıkış yolunu bulmasına olanak sağlar. Her konuda sizinle konuşabileceği ve sıkıntıya düştüğünde yanında olacağınız güvencesini ona verin. Özellikle de cinsellik konusunda açık olun ve bu konuyu tabu ya da yasaklarla örtmektense, paylaşılabilir bir alan olarak sunun. Unutmayın, yasaklar ve cezalar insanı daha büyük yanlışlar yapmaya itebilir.

Sağlam bir ilişki ve iletişim, sizin için önemli olan değerleri kızınıza aktarmanıza yardımcı olur. Ona ders vermek yerine, kendi deneyimlerinizi ve hatıralarınızı paylaşabilirsiniz. Ancak bu, onun da sizin gibi hareket edeceği anlamına gelmez. Anne-babalar çocuklarına kendi değer ve doğrularını öğretebilir, ancak onların ne şekilde davranacağını veya hangi yoldan gideceklerini belirleyemezler. Aşırı kontrol etmeye çalıştığınız taktirde çocuğunuz sizden uzaklaşacaktır.

***Anne, kız için ilk aşktır. İkinci aşka geçiş yaptığında da ilk rakip haline dönüşür. Bu sebeple tüm ebeveyn çocuk kombinasyonlarında ki ilişkiler içinde en karmaşık doğaya sahip olanıdır. Kız annesi ile ilgili çatışmalar halindeyken, anne de kendi annesiyle olan çatışmalarını bu ilişkiye getirir.

İlişkinin sağlıklı kurulmasını etkileyen en önemli faktör aşırı baskın, mükemmeliyetçi, beklentileri yüksek anneler... Her şeyin en iyi şekilde, kendi kurallarına uygun yapılmasını isterler. Aksi takdirde yaptığı tenkitlerle çocuğun ezilmesine neden olur. Çocuğun kendisini ifade etmesine izin vermez.

Aşırı koruyucu anneler de kız çocukla çatışmaların ortaya çıkmasına yol açar. Sürekli dış dünya tehlikelerle doludur ve kız çocuğunun bunlarla başa çıkamayacağı endişeleri içinde hareket eder. Evliliğinde ve hayatında problem yaşadıkça tüm dikkatini çocuğa yöneltir. Kendi annesiyle yaşadığı çatışmaları yansıtır. Bu durum dünyayı keşfetmeye ve öğrenmeye hevesli kız çocuğun anne ile yaşadığı çatışmaları artırır.

Anneler kızlarını korumak, ve hataya düşmelerini önlemek için nasihatlerde bulunur, kızlar ise annelerinin destek olmasını beklerken kendilerinin anlamadıklarını, eleştiride bulunduklarını düşünür. Durum böyleyken anlaşabilmek zor gibi gözükse de imkansız değildir.

Anneler ve kızları arasındaki uyuşmazlıklar günümüzde sıkça rastlanan bir durum. Peki, bu anlaşmazlıklar nasıl çözülür?

BİRBİRİNİZİ DİNLEYİN :  Dinlemek her zaman iyi bir çözüm yoludur. Karşılıklı olarak birbirinizi dinlemeyi bilmelisiniz. Bu sayede yanlış anlaşılmaların getirdiği tartışmalar ortadan kalkacaktır.

EMPATİ KURUN : Kendinizi kızınızın yerine koyup nasihatlerinizi bu şekilde verin.

AŞIRI KONTROLCÜ TAVIRLARLA YAKLAŞMAYIN: Amacınız kızınızı korumaya çalışmak olsa da, sadece sizin istediklerinizi yapmasını, sizin düşüncelerinize katılmasını beklemeyin.  Bazı şeyleri yaşayarak, yanlış yaparak öğrenmesine müsaade etmeli, sonucu her ne olursa olsun, yanında olmalısınız.

BİRBİRİNİZE DESTEK OLUN: Tavsiyelerinize uymazlık yapıp hata yaptıklarında çok fazla üstüne gitmeyin. Olan zaten olmuştur, bunu değiştiremezsiniz. Hata yaptığının zaten farkına varacaktır. Onu daha önce uyardığınızı, eğer sözünüzü dinleseydi bu sonuçların olmayacağını, yine de ona destek olduğunuzu söyleyin. Ona, her şeye rağmen sırtını dayayabileceği bir anneye sahip olduğunu hissettirin. Anne çocuğuna destek vererek hayatı keşfetmesi için cesaretlendirmeli, çocuğun karar verme yetisini geliştirmeli.

BAŞKALARINI ÖRNEK GÖSTERMEYİN: Örnek gösterilmesini sadece kızlar değil, aslında hiç kimse istemez. Empati kurmanız gereken konulardan biri de budur. Eşinizin size başkalarını örnek göstermesinden hoşlanmayacağınız gibi siz de kızınıza bunu yapmaktan kaçınmaya çalışın.                     

**Anne-kız çocuk arasındaki ilişkisin de annenin tutumuna göre kız çocuk ya pasif, hata yapmaktan korkan, içe kapanık bir kişilik geliştirir ya da talepkar, inatçı, benmerkezci davranışlar içine girer.

Saatler süren ‘anne kız muhabbetini inceleyen Tannen’ın incelediği ikililer için ilk tespiti, ‘fazla yakınlığın’ sorunlara sebep olduğu yönünde. Tannen, basit olayların vahim yanlış anlaşılmalara ve kavgalara neden sebep olduğunu, “Çok yakın olduğunuzdan dolayı diğerinin sinirini bozma ihtimaliniz daha yüksek” diye açıklıyor.

SAÇ, KIYAFET VE KİLO

Tannen’ın iddialarından bir diğeri de anne-kızlar arasında en çok konuşulan konuların başında saç, kilo ve kıyafetin gelmesi. Bu ‘üç büyük’ hakkında geçen tartışmalar ise farklı noktalardan kaynaklanıyor. Tannen’ın ilk argümanı, kadınların dış görünüşlerindeki alternatiflerin erkeklere kıyasla çok daha fazla olması. Bu da annelerin tavsiyelerinin ‘sınırlarını’ biraz genişletebiliyor.

“Hangi sıklıkla bir kadına bakıp ‘Eğer şöyle olsaydı daha iyi görünürdü’ diye düşünüyorsunuz. Uzun, kısa, kıvırcık, düz, arkaya yatırılmış, boyalı, boyasız… Sonsuza kadar sayabilirsiniz” diyen Tannen, kızlarını daha iyi görmek isteyen annelerin de aynı sebeple kızlarının dış görünüşleri hakkında çok fazla yorumda bulunduğunu düşünüyor. Ancak ‘Saçına biraz ışıltı versen daha iyi olur sanki’ diyen bir anneyi kızı ‘Annem saçımın çirkin olduğunu düşünüyor’ diye algılayabiliyor. 

ONA KENDİ HAYALLERİNİZİ YÜKLEMEYİN

Gerçekleştiremediğiniz hayalleri kızınızın gerçekleştirmesini beklemeyin. Onun kendi hayallerini kurma ve peşinden gitme özgürlüğü olsun. Kız veya erkek fark etmez, ancak aynı cinsiyetten olduğu için kızlar bu duruma daha sık maruz kalıyorlar. Oysa çocuklar, annelerinin uzantısı değildirler. Sizin yolunuzu seçmek, kızınızın sizden ayrı bir birey olmasını güçleştirir.

 Beklentileriniz gerçekleştirememek ilişkinizi zedeleyebilir. Hayatın her birey için getirdiği onca yük varken; bir de anne-babanın gerçekleştiremediği hayallerin yükünü taşımak çocuğa haksızlık olur.

Kendine güvenli, ayakları yere basan, güçlü bir kız çocuğu yetiştirmek için; her şeyden önce ona inanın, güvenin ve daima destekleyici olun. Sadece başarılarında değil, başarısızlıklarında da yanında olduğunuzu hissettirin. Kadınlar üzerinde toplumsal baskıların halen çok yoğun olduğu bir ülkede yaşadığımız gerçeğini göz ardı etmeden; kızınızın engeller ve baskılar altında ezilmeden yola devam etmesi için onu cesaretlendirin.

Yaşa göre cinsel meraklar

Yaşa göre cinsel meraklar 

( Cinsel kimliğin gelişimi )

0-5 Ay: Bu dönemde çocuk kendisini annesi ile bir bütün olarak algılar. Bilinçsiz cinsel ağırlıklı tecrübeler kazanarak ilk tespitlerini gerçekleştirir.

6-12 Ay: Bu dönem çocuk kendini koruyucudan farklı bir varlık olarak algılar.

12-18 Ay: Deneme döneminde çocuk mekan itibariyle de anneden uzaklaşır. Artık oğlanlar bir erkek, bir koruyucuyu taklit ederler. Ki bu gelecekteki cinsel özdeşleşmeyi için bir ön basamaktır. Küçük kızlar artık annelerini taklit eder.

18 Ay: Bu dönem anneden ayrılma korkusu ile ve onunla araya duygusal mesafe konması ile geçer.

18-24 Ay: Oğlan penisini keşfettiği için bedensel gücünün bilincine varır. Kızlar ise cinsel kimliğini bedensel açıdan daha az fark ederler. Kimlik kazanımı ile ilgili önemli noktalar gelir.

2 Yaş: Oğlan kız arasındaki ayırımı bilir. Bunu giyimi ve saçlarının şeklinden anlayabilir.

2.5 Yaş: Kendi cinsel organını öğrenir. Çıplakken ona dokunabilir. Babası gibi erkek annesi gibi kız olduğunu yani diğer cinsten farklı olduğunu algılar. Kızlar oğlanların nasıl işeme biçimlerini merak edip incelemek isterler. Çocukları cinsleri ayırt etmeye başlarlar. Kendi cinsi sorulduğunda ‘’ben kızım’’ ya da ‘’ben erkeğim’’ gibi cevap verebilirler.

3 - 3.5 Yaş: Sadece kız ve oğlan olduklarını değil kendilerinden neler beklendiğini de bilirler. Annesinin göğüslerine dokunmak ve bakmak isterler. Evliliğe karşı ilgileri vardır. Baba, anne ya da bir başkası ile evlenmek istediklerini söylerler. Oyun sırasında cins ayrımı yapmazlar. Bebekler hakkında soru sormaya başlarlar ve bebek isteyebilirler.

4 Yaş: Cinsel organını başkalarına gösterebilir. Özellikle erkekler penislerini gösterip kendilerini böylece kızlardan daha üstün hissederler. Bebeğin anne karnından nasıl çıktığını merak etmeye başlarlar. Uzun bir zaman kendilerinin de günün birinde çocuk sahibi olacaklarına inanırlar.  Artık yavaş yavaş kendi cinsinin oyunlarını oynamaya başlar ve diğer cinslerin oyunlarını reddederler.

5 Yaş: Daha utangaç bir hal almaya başlarlar. Bebeklerin nereden geldiği sorusu devam eder. Eğer bekledikleri cevapları alamazlarsa kendilerince bir cevap bulmaya çalışırlar.

6 Yaş: Artık bebeklerin dünyaya geliş şeklinden çok annenin karnında oluşumunu merak etmeye başlarlar. Bebeklere karşı ilgileri artar, onu kucağına alıp bakmak, beslemek isterler.

7 Yaş: Kız ve erkek çocukları birbirleri ile oynamaktansa kendi cinsleri ile oynamayı tercih ederler.   Veee ilk aşk hikayeleri ile evlenme istekleri başlar.

Boşanma Sürecinin Çocuğa Etkisi

Boşanma sürecinde çocuğu strese iten nedenler

1. Aile içi düzenin değişmesi kaygısı: Çocukların en büyük korkularından biri değişimdir. Bu değişim içerisinde belki bazı yakın akraba veya arkadaşlarıyla görüşmeleri engellenecektir.
2. Bağlılığın kaybı: Değişik yatak odasına sahip olmak, babayı ve/veya kardeşi sadece haftada bir gün görebilmek gibi.
3. Terk edilme korkusu: Yaşananları sorumlusu olarak kendilerini görüp suçluluk duyabilir, kendilerini sevgisiz ve güvensiz hissedebilirler. Bakımlarını kimin üstleneceği, hatta okuldan kimin alacağı onlar için kaygı konusudur. Arkadaşlarının nasıl bir tepki gösterecekleri yolundaki düşünceleri bile onları kaygılandırabilir.
4. Ana-baba arasında olası düşmanlık: Ana-baba arasındaki gerginlik ve tartışmalar, çocuğun kendisini sinirli ve yalnız hissetmesine sebep olur. 

Boşanma sürecinde nelere dikkat edilmelidir? 

1. Alınan boşanma kararı çocuğa, anne ve babanın her ikisi tarafından anlatılmalı, ne gibi değişiklikler olacağı konusunda bilgilendirilmelidir. "Ayrılmanın sana olan sevgimle hiçbir ilgisi yok. Ayrılıyorum, çünkü biz artık geçinemiyoruz. Tıpkı senin bazı arkadaşlarınla çok görüşmene karşılık, bazılarıyla daha az görüştüğün gibi. Biz de annenle (babanla) bundan sonra daha az görüşeceğiz. Ben seni her zamankinden daha çok seviyorum ve hep seveceğim. Bir tek şey hiç değişmez. Annen her zaman annen, baban her zaman baban olacaktır."
2. Boşanmanın hemen ardından kent veya ev değiştirme, bakıcı değiştirme, yeni bir evlilik gibi yaşam değişiklikleri ertelenmelidir. Özellikle yeni bir evlilikle ilgili girişim, aradan bir yıl geçmeden, boşanma kesinlik kazanmadan başlatılmamalıdır. Çocuğun boşanmadan önceki mekanında yaşamaya devam etmesi ve aynı okula gitmesi daha uygundur.
3. Çocuktan ayrı kalacak eş, evden kademeli olarak ayrılmalıdır.
4. Eşler, boşanmanın çocuk üzerinde yarattığı olumsuz etkilerin yanında, kendi yaşadıkları olumsuz duyguları göz ardı etmemeli, gerekirse profesyonel yardım almalıdır.

Çocuğun Hayatında Anne ve Baba Rolü

Anne Babanın Çocuğun Yaşamındaki Yeri ve Önemi

1. Annenin çocuğun yaşamındaki yeri
2. Çalışan anne yetersiz anne midir?
3. Babanın çocuğun yaşamındaki yeri.

Annenin çocuğun yaşamındaki yeri

      Bebeklik çağında elde edilen güven duygusunun niceliği, bebeğe verilen besinlerin ya da yapılan sevgi gösterilerinin niceliğine değil, daha çok anne-çocuk ilişkisinin niteliğine bağlıdır. Yaşamın ilk yılında çocukla kurulan duygusal iletişim, çocukta güven ya da güvensizlik duygularının oluşumuna neden olur.

     Bebek ile annesi arasındaki ilişkiden doğan güven duygusu, çocuğun gelecekte kuracağı bireyler arası ilişkilerinin temelini oluşturur.

Anne Yaklaşımları :

1)    Duyarlı anne :  Bebekten gelen işaretlere ve iletişim simgelerine olumlu tepki verir.

2)  Kabul eden anne: Çocuğuna bakma ve ihtiyaçlarını karşılama sorumluluğunu genellikle üstlenir. Ara sıra sinirlilik belirtileri gösterir.

3)  İşbirliği eğilimli anne: Çocuğun özerkliğine saygı duyar. Mücadeleci anne ise; çocuğun o andaki ruh alini dikkate almadan, kendi arzularını ona zorla benimsetmeye çalışır. Annenin isteklerinin aşırılığı karşısında başarısızlığa uğrayan çocuk, bir yandan kendi gözünde de değersizleşirken, öte yandan cesareti kırıldığı için, başarı için çaba göstermez.

4) Erişilebilir-ulaşılabilir anne: Çocuğun iletişim girişimlerini tanır ve belli uzaklıktan da bunları fark eder, dolayısıyla dikkati kolaylıkla çocuğa çevrilir.

***Annenin kişisel yaşamı iyi gittiğinde, çocuğuyla çok daha iyi bir ilişki içine girer. Anne icra ettiği mesleğinde mutlu ve her şey yolunda ise veya eşiyle ilişkisinde herhangi bir problem yok ve mutlu ise çocuğa karşı tutumu da olumludur. Buna karşılık anne bir şeylerden endişe duyduğunda, çocuğun hareketleri daha fazla canını sıkacaktır.

***Babanın "dolaylı görevlerinden biri" de sıcak anne-çocuk ilişkisinin zeminini hazırlayabilmektir. Yapılan bazı araştırmalara göre, böyle bir ilişkinin gerisinde, "destekleyen baba" faktörünün olduğu görülmektedir.

Eğer baba, sorumluluklarının bilincinde bir bireyse, bu durum annenin rahatlamasına ve çocuğuyla sıcak ilişkiler geliştirmesine sebep olur.

Sonuç olarak, mutlu ve doyumlu çocuklar yetiştirebilmek için, öncelikle annenin mutlu ve doyumlu bir birey olması gerekir.

Çalışan anne yetersiz anne midir?

Çalışmayan ve çocuğunu ayak bağı gibi gören anneyle kıyasla, ‘’çalışan, fakat zamanını doğru ve kaliteli kullanan’’ anneyi tercih etmekteyim.

  Çalışan annenin, zamanını doğru kullandığı takdirde yetersizliği söz konusu değildir.

 Önemli olan " çok zamanın" değil, "kaliteli zamanın" birlikte geçirilmesidir.

Anne, 2.5 yaşından itibaren çocuğu haftada bir veya iki gün bir anaokulunun oyun grubuna, kendisi de kurumda kalmak koşuluyla iki saatlik bir süre için götürebilir.3 yaşından itibaren yarım günlük kurumda okul öncesi eğitim izleyebilir. Ardından okul çağına kadar izlenecek tam günlük "okul öncesi eğitim" programı, çocuğu okula hazırlar.

Babanın çocuğun yaşamındaki yeri

   Babanın bebeğe bağlanması, anneye öz bağlılıktan o kadar da farklı değildir. Bununla birlikte, babaya özgü bağlılık, annelerin bağlılığından çoğu kez daha düşük bir yoğunlukta gibidir. Baba, hem eşine hem de çocuğuna karşı koruyucu bir yaklaşım içerisinde olmasına karşın, çocuğun beslenme, bakım sorumluluğunu anneden daha az üstlenir.
gü

  Baba, bebeğiyle süre olarak daha az zaman geçirse bile burada önemli olan, annede olduğu gibi, geçirilen sürenin ne kadar olduğundan çok, sürenin nasıl geçirildiğidir. Etkileşimin kalitesi süreden daha önemlidir.

 Bebek ağlamaya başladığında, "kodu" çözüp mesajı alan, ağlama nedenini belirleyen kişi, baba değil, annedir. Bebek stres durumlarında, babadan çok anneyi tercih etmektedir. Bütün bunların yanında baba, çocuğu, yoğun yaşanan anne-çocuk bağlılığından koparıp onun ‘’dış dünyaya açılmasını’’ sağlayan kişidir.

    Yeni doğan için anne, kendi bedeninin uzantısıdır. Çocuk babayı kendinden farklı olarak algılar, anne ise daha çok kendisine benzeyendir. Babayla yaşana ilişki, ileriki yıllarda, erkek ve kız çocukların cinsel kimliklerine karşı olumlu bir tutum kazanmalarında önemli bir etkendir.

    Baba, çocuğun "sosyal gelişiminde" ve "öz güvenin" kazanılmasında, önemli bir etkiye sahiptir.

    Babalarıyla yeterince birlikte olamayan, dolayısıyla "özdeşleşme" sürecini yeterince yaşayamayan çocukların "cinsel kimlik" geliştirirken baba modelinden mahrum büyümeleri, bu konuda olumsuz bir etken olarak dikkatimizi çeker. Böyle durumlarda, nadiren erkek çocuğun "özdeşim modeli" olarak anneyi almasından dolayı "cinsel kimlik sapması" yaşadığı, kendisini  anneyle özdeşleştirerek, zaman zaman annesinin makyaj malzemesini kullandığı ve onun davranışlarını taklit ettiğini, gösteren örneklerimiz bulunmaktadır. "Güven supabı" olarak değerlendirildiğinden, yokluğu durumunda çocukta, bazı korkulara, güvensizlik belirtilerine rastlanabilir.

SPELKE VE ARKADAŞLARI ( 1973’ te ) : En güvenli çocukların, babalarıyla en çok ilişki kuran çocuklar olduğunu saptamıştır.

     Erken gelişim yıllarından itibaren çocuklarıyla ‘’tensel temas’’ içesinde olan, onları kucaklayan babaların, çocuklarının ilerideki okul başarılarını olumlu etkiledikleri saptanmıştır.

ÖNERİ:  Emre Kongar’ın Kızlarıma Mektuplar adlı kitabı ‘’Babanın çocuğun yaşamındaki yeri’’ hakkında çok güzel örnekler vermekte.

Çocuklar Kaç Yaşında Cinsellik Sorularına Başlar

Çocuklar kaç yaşlarında bu soruları sormaya başlarlar? 

Çocuklara cinsel bilgiler vermenin en ideal zamanı?

Bilgi verirken ailenin yüz ifadelerinin önemi nelerdir?


Çocuğa cinsel bilgiler vermenin en ideal zamanı onun bu konularda soru sormaya başladığı dönemlerdir. Bu tür sorular genellikle 3 yaş civarında sorulmaya başlanır. Genellikle ilk sorular kendi bedeni, anne babasının bedeni, ya da dünyaya gelen kardeşi ile ilgilidir.

En can alıcı sorular: 

1) "Bebekler nasıl gelir?" .

*Bebekler  annelerinin karnında büyürler. Orada bebeklerin büyümesi için özel bir yuva vardır. Burada büyürler ve bir süre geçtikten sonra dışarı çıkarlar.

2) "Ben nereden geldim?"

*4 yaşına kadar "Annenin karnında oldun ve doğuma kadar orada güven içinde büyüdün" yanıtı verilebilir.

4-6 yaş arasında ‘’ Bütün bebekler gibi sen de babanın bir tohumu ve annenin bir yumurtası, annenin karnında bir araya geldiler; yani sen çok özelsin.’’ şeklinde cevap verilebilir.

Cinsel konulardan bahsederken yüz ifademiz çok önemlidir. Gergin ve huzursuz davranışlar çocuklar tarafından hemen algılanır. Eğer huzursuz, gergin ve utangaç bir ifade ile cevap veriyorsak çocuklar bu onu da aslında kötü bir şey olduğu mesajını alırlar.

Birbirini incelemek isteyen çocuklara tepkimiz nasıl olmalı?

Çocuklar kendi vücutlarını ve karşı cinsin vücudunu incelemek ister, keşfetmek ister.
Böyle bir durum ile karşılaştığımızda çocuğa bağırmak ve tepki göstermek yerine merak duygularını gidermek için öğrenmek istedikleri şeyleri size sorabileceğini söyleyebilirsiniz. Çocuğun bu merakı doğal karşılanmalı. Çocuk arkadaşının bu işten hoşlanmayacağını bilmeli ve bu işin uygun olmadığı anlatılmalıdır.

Okulu Reddeden Çocuk Nedenleri

ANİDEN OKULU REDDEDEN ÇOCUKLAR VE NEDENLERİ

Okuluna devam eden bu konuda sıkıntı yaşamayan bir çocuk ani olarak okula gitmek istemediğini söylerse öncelikle çevresel etkenler araştırılmalıdır. Çocuğun okula gitmek istememesine neden olabilecek bir olay olup olmadığı bilinmelidir. Çünkü okulda ya da ev içinde gelişen bir olay çocuğun okulu reddetmesine neden olabilir.

NEDENLERİ:

1. Herhangi bir hastalık veya tatil nedeni ile okuldan uzak kalma
2. Aile içinde sıkıntı ve gerginlik yaratacak olayların varlığı
3. Okulda arkadaş ilişkilerinin bozulması
4. Okul değişikliği 
5. Öğretmen değişikliği
6. Göç ile yaşanan çevre değişikliği 
7. Yeni bir kardeş dünyaya gelmesi
8. Okulda sıkıntı ve gerginlik yaratacak olayların varlığı
9. Çocuğun cinsel ya da fiziksel tacize uğraması ya da bir felaketle karşı karşıya kalması.

HANGİ YAŞ GRUPLARINDA DAHA SIKLIKLA GÖRÜLÜR?

Okul korkusuna erkek ve kız çocuklarında eşit oranda rastlanır .Okul çağındaki her yaş çocukta görülebilmesine karşın 5-7 ile 12-14 yaşları arasında daha sıktır.5-7 yaşları ana-okulu veya ilkokula başlangıç, 12-14 yaşları ise ortaokula başlangıç yaşları olması nedeni ile dikkat çekicidir.

Birincisi küçük çocuklarda (5-7 yaş) görülür. Ani başlangıçlı dır ve anneden ayrılma bunaltısı ile bağlantılıdır. Çocuk anaokulu veya ilkokula başlayamaz, okulu sevmediğini söyler, her sabah okula gitmemek için bahaneler uydurur, annesine olan aşırı düşkünlüğü ve bağlılığı bir kat daha artar, omun yanından ayrılmak istemez, evde dahi peşinden dolaşır. İkincisi ise ergenlerde (12-14 yaş) görülür; süreğendir, başlangıcı sinsidir ve okul korkusu sonradan ortaya çıkabilir. Bu ergenlerde daha çok çökkünlük ve bunaltı belirtileri hakimdir.

Çocukların Cinsel İçerikli Soruları

Çocukların cinsel içerikli sorularına ailelerin tepkileri ve vermeleri gereken cevaplar 

• Anne ve babaların belki de cevaplamakta en çok zorlandıkları ve sıkıntıya düştükleri soruların başına çocukların cinsel içerikli soruları gelir.

• Cinsel eğitimin ilk ve en temel adımı, çocuğa dengeli, güvenli ve huzurlu bir aile ortamının sağlanmasıdır.

• Annesinin babasına karşı olumlu tutumunu, babasının annesine karşı olan sevgi ve saygısını gören çocuk, karşılıklı sevgi alışverişini, yaşayarak öğrenmiş olur.

• Esasen aşırı merak duygusunun yaşandığı bu dönemlerde anne babalar çok çeşitli konularda soru bombardımanına tutulabilirler. Çevresini dış dünyayı yeni tanımaya çalışan bir çocuğun bu tür soruları elbette doğal karşılanmalıdır. Ayıptır, daha sen   küçüksün gibi kaçamak cevaplarla çocuğu baştan savmak veya soruyu cevapsız bırakmak onun merakını bir kat daha arttırır.

• Çocuğun cinsel içerikli sorularının temelinde cinsel duygular değil onun üremeye yönelik merakı yatar. Bu merak çocuğun uzay ve gezegenlere olan merakından farklı değildir. Eğer anne baba soru karşısında gergin tavırlar sergilerse bu farkı bilmediklerinden kaynaklanır.

• Üreme hakkında en doğru bilgileri anne ve baba verir. Eğer onlardan bir bilgi alamaz ise yaş ilerledikçe bu konudaki bilgileri dışardan başka yollarla öğrenmeye çalışırlar VE AİLELERİN BU BİLGİLERİ KONTROL ETME ŞANSI YOKTUR.

• Çocuğa verilecek cevaplar merakını giderici ve doyurucu olmalıdır . Ancak bilgi verirken amaç her şeyi detaylı bir şekilde anlatmak değildir. Her çocuğa yaşına uygun anlayabileceği bir dil kullanarak bilgi vermek gerekir. Eğer bu bilgilerden onları uzak tutarsak ilerde karşılaşacağı olaylara karşı savunmasız bırakacak ve hayat boyu onun izlerini taşımasına neden olacaktır.

• Verdiğimiz her türlü bilginin doğru ve abartısız olması gerekir. Uydurma yanlış, saçma ve hayali bilgiler vermek çocuğun ileriki hayatı için tehlike oluşturur. Ona yaşına göre kaldıramayacağı bilgiler vermek cinselliğin erken devreye girmesine sebep olur.

• Anne ve babaları sıkıntıya sokan diğer bir düşünce de çocuklarının öğrendikleri bilgileri uygulamaya koyacaklarıdır. Çocuk erişkinler gibi cinsel istek ve ilgi duymadığından bu korku yersizdir. Biyolojik olarak hormonlar tarafından uyarılmamaktadırlar. Çocukların soruları sadece bilgi edinme arzusudur.

• Soru sormayan çocuklar ya daha önce sordukları sorular nedeniyle ayıplanmışlardır ya da kendilerini rahat hissedecekleri bir ev ortamı yoktur. Bu nedenle arkadaşları ile oyun oynarlarken konuşmalarında cevap alırlar.

Psikologların Anne Babalara Önerileri

Psikologların Anne-Babalara Önerileri-Ailelere Düşen Görevler

• Büyük çocuğunuzla konuşarak, olumsuz duygularını da açıklamasına olanak tanıyın. Negatif hislerini reddetmek yerine, onları kabul edin, tanıyın.

• Çocuklarınız arasında asla kıyaslama yapmayın.

• Çocuklarınızla sadece hep birlikte değil, teke tek de faaliyetler gerçekleştirin.

• Kardeşlerin arasına girmeyin. Taraf tutmayın, sorunları kendi başlarına halletmeleri için onlara fırsat tanıyın.

• Çocukların her birinin kendi gereksinimleri ve kişilik özellikleri olduğunu unutmayın.

• Büyük çocuğa zaman tanıyın. Bu olayı karşılayış biçimi ve atlatması zor olabilir.

• Çocuğunuza hamile olduğunuzu öğrendiğiniz andan itibaren ona yeni bir kardeş geldiğini söyleyin.
  

• Yeni kardeş için yapacağınız hazırlıklara mutlaka çocuğunuzu da katmalısınız.

• Çocuğunuz bu süreçte sinirli olabilir. Unutmayın onu sakinleştirecek olan kişi baş da annedir.

• Çocuğunuzu eşyalarını ona sormadan kardeşi için kullanmayın.

• Doğum için hastaneye çocuğunuz ile birlikte gidin.

• Kardeşin eve gelmesi ile birlikte hayatınızdaki rutinleri devam ettirmeye özen gösterin.

• Çocuğunuzun ikinci kardeş ile beraber bebeksi davranışları olabilir paniklemeyin.

• Sıklıkla ağabey/abla olmanın, büyük olmanın güzelliklerinden bahsedin. Onlara kendi kardeşlerinizle yaşadığınız güzel anılarınızı anlatın.
• Çocuklarınız arasında fazla yaş farkı varsa, büyük olan çocuktan, küçük kardeşini benimsemesini, kollayıp korumasını isteyin.

• Küçük çocuğunuzu, büyük çocuğunuzun yanında abartılı ve yoğun bir şekilde sevmeyin.

• Kardeşin bakımına çocuğunuzu da dahil  edin.

• Büyük çocuğun büyük olduğunu unutup ona bebek gibi davranmayın, bebeğinizin ise nasılsa bir şey anlamaz diye düşünerek ilginizden mahrum bırakmayın.