Kardeş Kısnkançlığı Ve Anlaşmazlığı

Kardeş Kıskançlığı Ve Anlaşmazlığı

   İnsanın doğasında var olan kıskanma duygusu çocuklukta genellikle kardeş doğumu ile su yüzüne çıkar. Bir kardeşim olsun, kardeş istiyorum diyerek anne babasını bıktıran bir çocuk bile kardeş doğumundan sonra kıskançlık belirtileri gösterebilir.

   Yeni bir kardeşin gelmesi her şeyden önce eve yeni bir birey gelmesi demektir. Bu yeni birey rakip olarak algılanacaktır. Devamlı bakıma muhtaç, annenin tüm zamanını alan, bütün aile bireylerinin ilgisini çeken küçük yavrunun rakip olarak algılanması doğal karşılanmalıdır. Sadece ev içindeki bireylerin değil misafirlerin dahi odak noktası olmuştur, ona hediyeler gelmekte, devamlı ondan söz edilmektedir.

    Yeni bebeğin dünyaya gelmesini telaşı ve sevincini fazlasıyla yaşayan aile bireyleri bir an başka bir çocukları olduğunu unutabilirler. Ancak çocuk ne olup bittiğini dikkatlice izlemektedir. Özellikle ailenin ilk çocuğu ise kendisine olan ilginin birden azaldığının farkındadır. Kendisinin de var olduğunu ispatlama çabası ile yaptığı birkaç farklı davranış biçimi anne-baba tarafından tepkiyle karşılanır. Ailenin bu tutumu çocuğun ‘’Beni artık sevmiyorlar’’ düşüncesini destekler.

   Bazı anne babalar çocuklarına devamlı ‘’Biz seni ondan daha fazla seviyoruz’’ gibi sözler söylerler. Ancak çocuğun istediği daha fazla sevilmek değil, sadece sevilmektir. Eğer yeni gelen kardeşe anne babanın ilgi ve sevgisi daha fazla ise bu sözlerin çocuk için bir kıymeti yoktur. Önemli olan kendisine eskisi kadar çok sevildiğini ve değerinden hiçbir şey kaybetmediğini çocuğa hissettirmektir.

   Yeni doğan kardeşi ağlamasına karşın ailesi tarafından seviliyor, kendisi aynı davranışta bulunduğunda azarlanabiliyor. Bu durumda çocuğun bazı davranışlarının normal karşılanmasında sonsuz yarar var.

   Bazı çocuklar kardeşi gibi bakılmak, beslenmek aracılığı ile dikkati üzerine çekmeye çalışırken, bazısı da kardeşine çeşitli şekillerde zarar verecek davranışlarda bulunabiliyor.

   Özellikle 7 yaş öncesi kardeş sahibi olunduğunda büyük çocuğun yaşadığı sorunlar artabiliyor. Çocukların dünyayı ve olayları algılayış biçiminin, bu yaşla beraber değişip gelişmesinden dolayı bu durum yaşanıyor.

   Bazı çocuklar kardeşi doğduktan sonra ona yoğun ilgi ve alaka gösterir, her ihtiyacını karşılamak ister ve bebeğin bakımında anneye yardımcı olmak için çabalarlar. Bunlar genellikle kıskançlığını dışa vuramayan çocuklardır. Gösterdikleri sevgi ve ilgi çok abartılı ve sahtedir. Aslında kıskançlık duygusunu dışa vurmadaki zorlukları nedeni ile böyle davranmaktadırlar. Kardeşlerini kıskandıklarını belli ederlerse annelerinin tamamen kendilerinden uzaklaşacağı gibi bir duyguya kapılır ve hissettiklerini dışa vuramazlar.

   Yeni bebeğe, çocuğun yanında çok fazla sevgi gösterisinde bulunma, devamlı ondan ve onun şirinliğinden bahsetme gibi davranışlardan uzak durulmalıdır. Çocuk anne babanın kendisine olan ilgi ve sevgisinin azalmadığını hissettirmelidir. Bunu hissettirmek de anne babanın elindedir.

   Küçük çocuk ağlayarak, annenin duygusallığını kullanmaya çalışır. O zaman büyük çocuğa sen ağabeysin, sen ablasın diye haksızca yüklenilmesi hatalı bir tutum olur. Küçük çocuğun anne ve babası tarafından devamlı desteklendiğini ve kayrıldığını düşünen ağabey ya da ablanın anne babaya karşı olumsuz tutum sergilemesi doğaldır.

Çocuğa Saygı Göstermek Ve Oda Paylamışımı

ÇOCUĞA SAYGI GÖSTERMEK

  Bir gün sınıfta bir öğretmen öğrencilerine bir soru sorar.

"Büyüklerimizden yalnızca sevgi mi bekliyorsunuz?"  Büyük bir çoğunluk, bunun tek başına yeterli olamayacağını söyler.’’ Peki ne istiyorsunuz ek olarak?’’ diye sorar öğretmen. Hepsi sözleşmişçesine bir anda ‘’Saygı’’ diye cevap verirler.

  Sevgi çok güzel ve tadına doyulmaz, ancak bunun saygı ile de süslenmesi gerekiyor. Büyükler hep saygı, küçükler ise hep sevgi mi beklerler? Şüphesiz ki, iki grup da ikisini birden hak eder ve beklerler. Çünkü bizi biz yapın en onurlu beklentilerimizdir bunlar. Aynı zamanda, hak ettiğimiz en güzel şeylerdir de. İkisi de gereklidir. Hem de çok.

  "O benim çocuğumdur dilediğim gibi davranırım" anlayışı artık terk edilmelidir. Bunun da en gerçekçi adımı saygıdan geçer.

   Çocuğumuz, bizden dünyaya gelse de, bizim malımız değildir, Biz onların sahibi değiliz. Bir kere bunu iyice içimize sindirmek ve böyle davranmak durumundayız.

Oda Paylaşma

Her çocuğun kendisine ait bir odasının olması en idealidir. Tabi ki her ailenin yaşadığı ev, her çocuğa ayrı bir oda temin edemeyebilir, o zaman, "ranza" pratik ve heyecan verici olabilir.9-10 yaşlarına kadar ayrı cinsten çocukların aynı odada olmalarında bir sakınca yoktur. Yeni doğan çocuğun odası tabi ki annenin odasına yakın olmalıdır hatta bir süre için annenin odasını bile paylaşabilir.

 Çocuğun kendi odası olması demek çocuğun "bağımsızlığının" simgesidir. "Özgüvenini" kazanmasında çok büyük katkı sağlar. Kendi yatağında uyum alışkanlığı kazanmasında, oyunu bittikten sonra oyuncakları toplamasına fırsat bulur.

Psikologların Anne Babalara Önerileri

Psikologların Anne-Babalara Önerileri-Ailelere Düşen Görevler

• Büyük çocuğunuzla konuşarak, olumsuz duygularını da açıklamasına olanak tanıyın. Negatif hislerini reddetmek yerine, onları kabul edin, tanıyın.

• Çocuklarınız arasında asla kıyaslama yapmayın.

• Çocuklarınızla sadece hep birlikte değil, teke tek de faaliyetler gerçekleştirin.

• Kardeşlerin arasına girmeyin. Taraf tutmayın, sorunları kendi başlarına halletmeleri için onlara fırsat tanıyın.

• Çocukların her birinin kendi gereksinimleri ve kişilik özellikleri olduğunu unutmayın.

• Büyük çocuğa zaman tanıyın. Bu olayı karşılayış biçimi ve atlatması zor olabilir.

• Çocuğunuza hamile olduğunuzu öğrendiğiniz andan itibaren ona yeni bir kardeş geldiğini söyleyin.
  

• Yeni kardeş için yapacağınız hazırlıklara mutlaka çocuğunuzu da katmalısınız.

• Çocuğunuz bu süreçte sinirli olabilir. Unutmayın onu sakinleştirecek olan kişi baş da annedir.

• Çocuğunuzu eşyalarını ona sormadan kardeşi için kullanmayın.

• Doğum için hastaneye çocuğunuz ile birlikte gidin.

• Kardeşin eve gelmesi ile birlikte hayatınızdaki rutinleri devam ettirmeye özen gösterin.

• Çocuğunuzun ikinci kardeş ile beraber bebeksi davranışları olabilir paniklemeyin.

• Sıklıkla ağabey/abla olmanın, büyük olmanın güzelliklerinden bahsedin. Onlara kendi kardeşlerinizle yaşadığınız güzel anılarınızı anlatın.
• Çocuklarınız arasında fazla yaş farkı varsa, büyük olan çocuktan, küçük kardeşini benimsemesini, kollayıp korumasını isteyin.

• Küçük çocuğunuzu, büyük çocuğunuzun yanında abartılı ve yoğun bir şekilde sevmeyin.

• Kardeşin bakımına çocuğunuzu da dahil  edin.

• Büyük çocuğun büyük olduğunu unutup ona bebek gibi davranmayın, bebeğinizin ise nasılsa bir şey anlamaz diye düşünerek ilginizden mahrum bırakmayın.

İşbirligi-Kıyaslama

İŞBİRLİĞİ-KIYASLAMA

    Okula başlama, kardeşler arası rekabet için olası bir tehlike noktası oluşturmaktadır. Özellikle de başlayan küçük çocuk açısından, aynı okula giden büyük kardeşin başarılarına göre değerlendirilecek olursa bu noktada küçük çocuğu biraz daha zor günler beklemektedir. Örneğin büyük çocuk çok zeki ve başarı düzeyi yüksekse aynı durumu küçük çocuktan da beklenmesi çok büyük bir haksızlık olur. Hiçbir yapıcı yönü olmayan karşılaştırmalar yapmaktan kaçınmak için özel bir çaba sarf etmek gerekir.

   

Çocuğumuzun, büyük kardeşin gölgesi altıda kalmasına engel olmanın diğer bir yolu da, büyük çocuğun yeteneklerindeki farklılıkları ve başarılarını olumlu yönde değerlendirmektir. Örneğin, yetenekli bir okur olan büyük çocuk, okumayı yeni öğrenen kardeşine yardımcı olabilir. Bu şekilde, her iki çocuk birbirleriyle işbirliği yapmaya özendirilir.

Kısaca Özetle 

  Ana-baba olarak rekabeti arttırmamak ve kıskançlığı pekiştirmemek için kardeşleri birbirleriyle kıyaslamak yerine aralarındaki işbirliğini arttırmak ana görevimiz olmalıdır. Her çocuk zayıf ve güçlü yönleriyle bir birey olduğu, kişisel yetenek, özellik ve başarılarına göre değer görmeleri gerektiğini aklınızdan çıkarmayın.

İkizler

İKİZLER ÇOCUKLAR ARASI KISKANÇLIK

İkiz çocuklarda her kardeş arasında görülen rekabete ek olarak ailenin ve çevrenin birbirlerine benzemeleri konusunda ağır baskısı devreye girer.

Fiziki görünümleri ile birbirlerine benzeseler dahi bu çocuklar iki farklı bireydir. Bu farklılığın ilk önce anne babalar tarafından kabul edilmesi gerekir. Aynı kıyafeti giydirme, aynı oyuncakları alma, aynı yatakta yatırma gibi tutumlar çocukların bireyselleşmesinin önünde büyük engel teşkil eder. Her çocuğun  bireyselleşmesine ve ayrı kişiliğinin gelişmesine fırsat tanınmalıdır.